Terapia odruchowa. Punkty neurolimfatyczne Chapmana
Coraz częściej badania radiologiczne, echograficzne, a także biochemiczne ukazują korelację schorzeń układu trzewnego z dolegliwościami związanymi z układem ruchu, a w tym przede wszystkim z kręgosłupem.
Zablokowania w obrębie układu powięziowego, który podtrzymuje narządy klatki piersiowej i jamy brzusznej (poprzez krezki, więzadła, czy otrzewną) mogą powodować ograniczenia ruchomości i inne zaburzenia w obrębie narządu ruchu.
Często podawanym przykładem klinicznym jest podawana dysfunkcje w obrębie odcinka szyjnego kręgosłupa i obręczy barkowej która może mieć podłoże w dysfunkcji wątroby. Wątroba bowiem poprzez więzadło wątrobowo-przeponowe może min. przyczyniać się do zmniejszenia ruchomości przepony i zaburzeń oddechowych, co z kolei prowadzić może do większego zaangażowania pomocniczych mięśni oddechowych, m.in. mięśni pochyłych, czworobocznego, których przyczepy znajdują się właśnie na kręgach szyjnych.
Kolejnym ciekawym spojrzeniem w trakcie leczenia jest diagnostyka i terapia punktów odruchowych NEUROLIMFATYCZNYCH.
Punkty neurolimfatyczne (odruchy Chapmana) zostały odkryte przez dr Franka Chapmana w 1920 roku.
Rozłożone z przodu i tyłu ciała, głównie w okolicy klatki piersiowej oraz ud punkty wg Chapmana to „niewielkie perełkowate zgrubienia przypominające tapiokę, jędrne w dotyku, częściowo ufiksowane, zlokalizowane pod skórą, w powięzi głębokiej”. Rozmiar zgrubień tkankowych waha się od wielkości główki od szpilki po migdał. Zmiany w postaci zgrubień mają konkretną charakterystykę palpacyjną: struktura pasmowatego zwoju, wrażenie lokalnego obrzęku tkanki, wrażenie włóknisto-gąbczaste, strzela, przeskakuje pod palcem.
Chapman zauważył, że punkty te mają połączenie na drodze odruchu wiscero-somatycznego i określił je mianem punktów neurolimfatycznych. Zastój chłonki oraz znacznie obniżony próg bólu w obszarach odruchowych Chapmana wskazywały na dysfunkcję/patologię w obrębie korespondujących z nimi narządów wewnętrznych. Co za tym idzie punktom tym odpowiadają określone narządy ciała. Można je stosować do diagnozy stanu danego narządu jak i do terapii.
Uciskanie danego punktu poprawia funkcje limfatyczne w odpowiadającym mu narządzie, co umożliwia szybsze i efektywniejsze usuwanie toksyn.
Możemy zaobserwować, że manualne oddziaływanie w obrębie tkanek miękkich może wpływać na kontrolę homeostatyczną, stymulując dynamikę płynów i procesy regeneracyjne. Masowanie, uciskanie punktów neurolimfatycznych wzmacnia również przepływ energii i wspiera organizm w harmonijnym funkcjonowaniu.
Choć aktualnie nie potrafimy wyjaśnić zjawiska odruchowych Punktów Chapmana, warto uwzględnić ich potencjał w modulowaniu aktywności autonomicznego układu nerwowego (AUN), który reguluje funkcje somatomotoryczną czy neuroendokrynną.