Terapia wisceralna

Terapia wisceralna jest jednym z kluczowych działań mających na celu przywrócenie dobrobytu w całym ciele.

Terapia ta skupia się na korelacjach pomiędzy układem mięśniowo-powięziowym a narządami wewnętrznymi, kręgosłupem i układem nerwowym. Oddziaływanie określonych stref w mięśniach bezpośrednio wpływa na położenie i napięcie narządów w ciele i odwrotnie.

Organy wewnętrzne mają ogromny wpływ na funkcjonowanie całego ciała. Ich naturalny ruch, fizjologia powinny być w nieprzerwanej płynności aby zapewnić naszym systemom odpowiednie funkcjonowanie.

Terapia wisceralna to delikatna praca umożliwiająca rozluźnienie tkanek miękkich, znoszenie restrykcji wynikających z zaburzeń fizjologicznych – zastojów żylnych i limfatycznych narządów wewnętrznych lub przestrzeni, które je otaczają.

Zmiany tkankowe, które powodują zastoje, blokady prowadzą do niedotlenienia oraz niedokrwienia ważnych organów w naszym ciele. Ze względu na to, że otoczone są tkankami miękkimi, może wzrosnąć również ich napięcie, które wpływa niekorzystnie na metabolizm oraz ogólną sprawność, wydolność i odporność organizmu rozumianą jako zdrowie.

Każda zmiana nawet niewielka położenia narządów wewnętrznych wskutek urazów, przeciążeń, wysiłku fizycznego, blizn czy infekcji – może sprzyjać różnym dolegliwościom w ciele człowieka, rytmicznym przemieszczaniu się płynów, które warunkują prawidłową prace narządu.

Terapia wisceralna (trzewna) to wielopłaszczyznowa mechaniczna praca na wszystkich strukturach ciała.

Układ limfatyczny (zwany układem chłonnym) zbudowany jest z naczyń limfatycznych oraz narządów, takich jak: grasica, migdałki, grudki chłonne, węzły chłonne.

Narządy te wytwarzają komórki zwane limfocytami, które wchodzą w skład chłonki (limfy) i spływają naczyniami limfatycznymi do krwi. Włośniczki limfatyczne są ślepo zakończonymi naczyniami, które się łączą, tworząc większe naczynia. Małe i średnie naczynia limfatyczne uchodzą do coraz większych przewodów, z których większość spływa do przewodu piersiowego oraz przewodu piersiowego dodatkowego.

Obydwa przewody łączą się z żyłami, i dochodzi do połączenia układu limfatycznego z krwionośnym.Na ślepo zakończonych końcach włośniczek limfatycznych znajdują się duże otwory, które sprzyjają przechodzeniu płynu, białek i dużych cząsteczek z przestrzeni śródmiąższowej. W ten sposób powstaje limfa, czyli płyn krążący w układzie limfatycznym.

Podstawową funkcją krążenia limfatycznego jest pochłanianie i drenaż płynu międzykomórkowego oraz odpowiedź na zakażenia.

Zmiany (sklejenia, restrykcje, inercje tkankowe) w obrębie sieci powięziowej na której „zawieszone” są nasze narządy wewnętrzne blokują naturalny przepływ płynowy.

Brak przepływu płynowego prowadzi do kaskady biomechanicznych i biochemicznych zmian, do tworzenia przepływów obocznych, zaburzeń w ruchu (motylności) samego narządu do jego „choroby”, zaburzenia lub szeregu innych nieprawidłowości w obrębie CAŁEGO obszaru sąsiadującego z tym narządem.

Płyny ustrojowe to wodny roztwór substancji elektrolitowych i nieelektrolitowych, znajdujących się w naszym organizmie. Są to wszystkie płyny, które przepływają przez organizm człowieka, od krwi po łzy czy mocz. Są niezwykle liczne, różnorodne i mają liczne funkcje.

Płyny ustrojowe mogą zmieniać swój skład. Dzieje się to na skutek czynników zewnętrznych, jednak nasz organizm stale walczy o to, aby zachować względną równowagę i zadbać o to, aby nasze środowisko wewnętrzne było ciągle takie samo. Ten proces, jak i całe zjawisko, nazywane jest HOMEOSTAZĄ. To inaczej wrodzona zdolność organizmu do zachowania stałego środowiska wewnętrznego. Zapobiega to wahaniom flory bakteryjnej i nieprawidłowej pracy wielu układów i narządów.

Zadaniem terapii wisceralnej jest przywrócenie komunikacji w sieci powięziowej i obszarów wokół, przepchnięcie, rozkręcenie i uwolnienie zastojów limfatycznych, uzyskanie pierwotnego kształtu i miękkości oraz ślizgu obszarów powięzi i narządów wewnętrznych.